Kraje Beneluksu

Chinatown

Chińska dzielnica w Antwerpii to dwie ulice - Van Wesenbekestraat i Van Arteveldestraat i bardziej trafne byłoby określenie azjatycka dzielnica, bo mieszczą się tu nie tylko chińskie restauracje, ale też tajskie i filipińskie. Pierwsze chińskie restauracje otwarto w latach 70. XXw., potem powstawały tam chińskie sklepy i firmy, a charakter tych dwóch ulic powoli się zmieniał. Ostatecznie w 2001r. władze Antwerpii oficjalnie uznały ten obszar miasta pod nazwą Chińska Dzielnica.

Wtedy też powstał pomysł budowy chińskiej bramy - Pagodepoort, oddanej uroczyście do użytku w 2010r. Brama została wykonana przez Chiński Instytut Planowania i Projektowania według projektu architekta Yang Wenlin. Poszczególne elementy bramy zostały wykonane w Chinach, a cała konstrukcja została zmontowana w Antwerpii. Na szczycie ceramicznego dachu są małe posągi mitycznych stworzeń. Dodatkowego uroku nadają kolorowe i złocone płaskorzeźby. Nazwy sponsorów, którzy sfinansowali połowę kosztów budowy, wypisane są u podstawy Chińskiej Bramy, będącej symbolem przyjaźni pomiędzy miastem Antwerpia i lokalną chińską społecznością.

W Chinatown usytuowanych jest wiele azjatyckich restauracji, mieści się tam największy w Belgii chiński supermarket (Sun Wah), znajdują się tam również szkoły sztuk walki, punkty akupunktury, centrum kulturalne, chińska piekarnia i świątynia buddyjska

(Źródło: antwerpia.be)

Legenda o powstaniu nazwy miasta

Nad rzeką Skaldą, która przepływa przez Antwerpię, miał żyć mityczny gigant Druon Antigoon, pobierający cło od wszystkich przeprawiających się przez rzekę. Tym, którzy nie chcieli się zgodzić na opłatę, ucinał rękę i wyrzucał ją do rzeki. Dopiero dzielny rzymski legionista Silvius Brabo pokonał bestię, po czym odrąbał jej dłoń i wrzucił do Skaldy, jak zwykł czynić to olbrzym. Od słów hand werpen, co po niderlandzku oznacza "rzucić rękę", powstała nazwa miasta.

XV-wieczna kronika twierdzi, że Brabancja również zawdzięcza swoją nazwę Brabo.

(Źródło: en.wikipedia.org)

Het Steen

Zamek Steen został wzniesiony z kamienia w Xw., w okresie, gdy większość budynków powstawała z drewna. Powiększony około 1200r. był wielokrotnie przebudowywany i modernizowany. Istniejąca do dziś część została zbudowana w XIIIw. jako portiernia antwerpskiej twierdzy. Od połowy XVI do polowy XIXw. zamek służył jako miejskie więzienie. Pod koniec XIXw. duża część budowli została zniszczona, aby powstało miejsce dla rozwijającego i rozbudowującego się portu. Obecny wygląd budynek zyskał pod koniec XIXw., kiedy stał się siedzibą muzeum archeologicznego, a później morskiego. Do dnia dzisiejszego z pierwotnej budowli pozostał jedynie XIII-wieczny fragment muru zewnętrznego.

Nad bramą wjazdową znajduje się mała płaskorzeźba, przedstawiająca pogańskiego bożka płodności Semini. Miejscowe kobiety wierzyły, że dotkniecie owej płaskorzeźby zapewni im płodność i szczęśliwe rozwiązanie.

Na murach zamku umieszczona jest pamiątkowa tablica informująca o udziale polskich żołnierzy w wyzwoleniu Antwerpii podczas II wojny światowej.

Według antwerpskiego folkloru w Het Steen mieszkali giganci - wspomniany wcześniej okrutnik Druon Antigoon oraz Lange Wapper - niezwykły bohater ludowy, miejscowy ni to oszust ni podglądacz, który dzięki swojemu wzrostowi zaglądał do sypialni ówczesnych mieszczan.

(Źródło: antwerpia.be)

Park Jubileuszowy

Pierwotnie obszar znany obecnie jako Park Pięćdziesiątej Rocznicy (fr. Parc du Cinquantenaire) lub Park Jubileuszowy (nl. Jubelpark) był częścią poligonu wojskowego poza centrum Brukseli. Na Wystawę Krajową w 1880r. równina została zagospodarowana jako przestrzeń wystawiennicza. Miejsce to zostało nazwane Cinquantenaire po francusku (dosłownie "pięćdziesiąta rocznica") i Jubelpark po holendersku (Park Jubileuszowy), ponieważ planowano uczcić półwiecze od uzyskania przez Belgię niepodległości w 1830r.

Arkada została zaplanowana na wystawę z 1880r., ale do czasu otwarcia wystawy ukończono jedynie podstawy kolumn łuku pamiątkowego, a w czasie wystawy resztę łuku wykonano z drewnianych paneli. W kolejnych latach ukończenie budowli było tematem nieustannej walki między królem Leopoldem II a rządem belgijskim, który nie chciał wydać pieniędzy potrzebnych na jego ukończenie. Park był także jednym z miejsc Międzynarodowej Wystawy Brukselskiej w 1897r., dla której przedłużono skrzydła istniejących budynków, choć łuk był jeszcze niekompletny.

Pierwotnym architektem był Gédéon Bordiau , który spędził blisko dwadzieścia lat nad projektem. Konstrukcje zostały zbudowane z żelaza, szkła i kamienia, symbolizując wyniki gospodarcze i przemysłowe Belgii. Budowę budynków wstrzymano w 1890r. z braku funduszy, a ostatecznie przerwała ją śmierć architekta w 1904r. Jego następcą, wybranym przez Leopolda II, został francuski architekt Charles Girault, który zmienił projekt z pojedynczego na potrójny łuk i rozpoczął całodobową budowę, aby ostatecznie ją ukończyć.

Oryginalne pawilony wystawy z 1880r., zaprojektowane przez Bordiau, zostały w dużej mierze zastąpione arkadami zaprojektowanymi przez Giraulta w 1904r. i dużymi halami po obu stronach. Ze struktur z 1880r. pozostały tylko szklane hale Bordiau. Pomnik został ukończony ze środków prywatnych w maju 1905r., a arkadę zainaugurował Leopold II 27 września 1905r., w 75. rocznicę odzyskania przez Belgię niepodległości. Łuk triumfalny został zmieniony i rozbudowany zgodnie z życzeniem króla.

Centralnym elementem arkady jest monumentalny potrójny łuk (fr. Arc du Cinquantenaire, nl. Triomfboog van het Jubelpark), skierowany w stronę centrum Brukseli.

Łuk o szerokości 30 metrów i wysokości 45 metrów ma trzy przęsła o równych wymiarach. Sufit, którego łuki są półkoliste, składa się z kamiennych kesonów, ozdobionych w połowie wieńcem laurowym, a w pozostałej części akronimem oznaczającym "Król, Prawo i Wolność!". Dekorację pomnika i zdobiące go rzeźby powierzono najwybitniejszym artystom tamtych czasów.

Kolumny odzwierciedlają oryginalny układ ulicy Tervurenlaan, która kiedyś była podzielona na trzy jezdnie wysadzane podwójnym rzędem drzew. U podnóża łuku na obu ścianach bocznych znajduje się w sumie osiem posągów przedstawiających personifikacje prowincji belgijskich (Brabancja jest reprezentowana przez kwadrygę). Dwanaście spandreli (trójkątna przestrzeń między szczytem łuku a prostokątną ramą, między wierzchołkami dwóch sąsiednich łuków lub jedną z czterech przestrzeni między okręgiem w kwadracie) ozdobionych jest alegoriami Sztuki i Przemysłu.

Łuk zwieńczony jest brązową kwadrygą powożoną przez kobietę trzymającą flagę narodową, personifikującą Brabancję - "Brabancja wznosząca flagę narodową" (ang. Brabant Raising the National Flag). Pozostałe rzeźby zdobiące łuk to personifikacje prowincji belgijskich.

Na cokole po obu stronach widnieje napis: "Pomnik ten został wzniesiony w 1905 roku dla rozsławienia niepodległości Belgii", przy czym od strony ulicy Tervurenlaan z rokiem podanym cyframi rzymskimi. Spiralne schody zapewniają dostęp do sali wystawowej znajdującej się pod kwadrygą oraz na dwa tarasy znajdujące się po jej obu stronach.

Północną część kompleksu zajmuje od 1880r. Królewskie Muzeum Sił Zbrojnych i Historii Wojskowości, a część południową - od 1889r. Muzeum Sztuki i Historii oraz od 1986r. Muzeum Zabytkowych Samochodów Autoworld.

Kolekcja Królewskiego Muzeum Sił Zbrojnych i Historii Wojskowości pierwotnie składała się z około 900 sztuk zebranych przez oficera Louisa Leconte, który zgromadził wyposażenie porzucone przez Niemców w 1918r. Muzeum zostało pierwotnie zainstalowane w miejscu opactwa La Cambre i przeniesione do parku Cinquantenaire w 1923r. Później kolekcja została znacznie wzbogacona o spuścizny, dary i wymiany. Obecnie muzeum prezentuje mundury, broń, pojazdy i sprzęt wojskowy w każdym wieku i ze wszystkich krajów.

Skrzydło północne, zbudowane przez Gédéona Bordiau, jest zajmowane przez Aviation Hall od 1972r., kiedy zainaugurowano galerię Air and Space. Kolekcja obejmuje różne typy samolotów, zarówno wojskowe, jak i cywilne, zarówno pochodzące z początku XXw., jak i współczesne. Kolekcja jako całość jest jedną z największych na świecie.

Muzeum Sztuki i Historii jest jednym ze składników Królewskich Muzeów Sztuki i Historii (RMAH), które samo w sobie jest częścią belgijskiego federalnego instytutu belgijskiego Federalnego Urzędu Polityki Naukowej (BELSPO) i jest jednym z największych muzeów sztuki w Europie.

Muzeum składa się z kilku części, w skład których wchodzi kolekcja sztuki etnograficznej i dekoracyjnej od prehistorii do okresu Merowingów, a także z klasycznej starożytności Bliskiego Wschodu, Egiptu, Grecji i Rzymu. Wystawione są również artefakty z cywilizacji pozaeuropejskich, takich jak Chiny, Japonia, Korea, Ameryka prekolumbijska i świat islamu. Dodatkowo w kolekcji europejskiego rzemiosła artystycznego znajdują się m.in. rzeźby, meble, gobeliny, tkaniny, kostiumy, stare pojazdy itp. od Średniowiecza do XX wieku.

W 1946r. pożar zniszczył południowe skrzydło kompleksu - fragmenty kolekcji zostały uratowane, a spalone skrzydło odbudowane.

Muzeum Zabytkowych Samochodów Autoworld posiada dużą i zróżnicowaną kolekcję ponad 250 europejskich i amerykańskich samochodów od końca XIX wieku do lat 90. XX wieku. Jest znane z kolekcji belgijskich marek, takich jak Minervas, Germain, FN, Imperia, Fondu, Vivinus, Nagant, Belga-Rise i Miesse. W muzeum prezentowane są m.in. Bentley z 1928r., Bugatti z 1930r. i Cord z 1930r. oraz kilka limuzyn należących do belgijskiej rodziny królewskiej. Poza samochodami osobowymi wystawiono również motocykle, samochody sportowe, wozy strażackie i powozy z XIX wieku.

Trzon muzeum stanowią auta dwóch kolekcjonerów: Charly'ego De Pauw i Ghislaina Mahy'ego. Przez pół wieku kolekcja prezentowana była w dawnym Cyrku Zimowym w Gandawie. W 1986r. 230 samochodów zostało przeniesionych do Brukseli, gdzie umieszczono je w części południowej kompleksu Cinquantenaire, zwanej także Palais Mondial. Pozostałe samochody znajdują się w Mahymobiles, muzeum motoryzacji w Leuze-en-Hainaut w Belgii.

(Źródło: en.wikipedia.org)

Wzgórze Sztuki

Wzgórze Sztuki (fr. Mont des Arts, nl. Kunstberg) to zbocze w historycznym centrum Brukseli.

Pierwotnie w tym miejscu do XVw. znajdowała się dzielnica żydowska. W okresie od XV do XVIIIw. stok był znany jako Hofberg. W tym czasie na górze istniało kilka pałaców, takich jak Pałac Nassau, Pałac Karola Lotaryngii, Pałac Granvelle i wyżej Pałac na Coudenberg.

Po wybudowaniu Pałacu Królewskiego w Brukseli pod koniec XIXw. król Leopold II wpadł na pomysł przekształcenia dzielnicy Hofberg pomiędzy Pałacem Królewskim a Dolnym Miastem, w kulturalne serce młodego narodu. Architekci i urbaniści opracowali różne plany przekształcenia tego miejsca w dzielnicę sztuki. Henri Maquet zaprojektował kolosalny budynek, w którym mieszczą się wszelkiego rodzaju instytucje kultury. Ze względu na swoją skalę i imponujący cokół budynek ten zdominowałby całą dzielnicę. Po tym, jak Leopold II wykupił całą dzielnicę przez pośredników, prawie cała dotychczasowa średniowieczna zabudowa została zburzona, jednak Pałac Karola Lotaryngii i Pałac Granvelle zostały zachowane.

Jednak z powodu problemów finansowych i braku wsparcia ze strony państwa projekt rewitalizacji miasta upadł, po czym teren pozostawał niezabudowany przez ponad osiem lat. W związku z Wystawą Światową w 1910r. król Leopold II zlecił w 1908r. paryskiemu architektowi Pierre'owi Vacherotowi nadanie jej tymczasowego przeznaczenia. Stał się parkiem z monumentalnymi schodami, wyposażonymi w fontanny, wodospady i rzeźby. W 1910r., rok po śmierci Leopolda II, nowy park został zainaugurowany przez Alberta I.

Po śmierci króla Alberta I odżył plan utworzenia Mont des Arts. Bezpośrednim impulsem do tego była budowa nowej Biblioteki Królewskiej, nazywanej na cześć zmarłego monarchy jego imieniem, podobnie jak Pałacu Kongresowego i Pałacu Dynastii.

W 1956r. istniejący park Vacherot ostatecznie musiał ustąpić miejsca podziemnym garażom i nowoczesnym budynkom Biblioteki Koninklijke, Galerii Ravenstein i Pałacu Kongresowego. Obecny ogród na centralnej esplanadzie został zaprojektowany przez znanego belgijskiego ogrodnika René Pechère. Z okazji Expo'58 na Mont des Arts wzniesiono nowe budynki, w tym karylion w sklepieniu łukowym.

Nowe Centrum Spotkań Square zostało otwarte we wrześniu 2009r. na miejscu obecnego Pałacu Kongresowego. W 2020r. otwarto Muzeum Biblioteki Królewskiej Belgii.

W 2022 roku ogłoszono, że Mont des Arts będzie chronione jako dziedzictwo Brukseli.

(Źródło: en.wikipedia.org)

Karylion na Wzgórzu Sztuki

W 1964r. Pałac Dynastii został wyposażony w karylion (fr. carillon - gong) – instrument muzyczny, będący zespołem dzwonów wieżowych.

Na tylnej fasadzie budynku znajduje się duży złoty zegar ścienny w kształcie gwiazdy. Każda godzina jest reprezentowana przez malowaną figurkę. W kolejności zgodnej z ruchem wskazówek zegara i chronologicznie są to historyczni obywatele Belgii: 1) Gal; 2) Godefroid z Bouillon - francuski szlachcic i wybitny przywódca pierwszej krucjaty, pierwszy władca Królestwa Jerozolimskiego; 3) Jacob van Artevelde - przywódca ludowy w XIVw.; 4) Filip Dobry - książę Burgundii, hrabia Flandrii, Artois i Burgundii w XVw.; 5) cesarz Karol V; 6) Pierre Paul Rubens; 7) hrabia Egmont; 8) żołnierz w 1790r.; 9) Jean-Joseph Charlier - z drewnianą nogą, słynny strzelec podczas rewolucji belgijskiej; oraz postaci anonimowe: 10) gracz tam-tam; 11) żołnierz z I wojny światowej; 12) zwykły robotnik. Figurki wyskakują ze swoich nisz kolejno z każdym uderzeniem godziny w południe i o północy.

Jedenaście z 24 dzwonów, składających się na karylion, znajduje się pod zegarem. Dziewięć z nich reprezentuje belgijskie prowincje, a dwa pozostałe - sztukę i naukę. Za figurkami ukrytych jest dwanaście dzwonów, a na dachu znajduje się dzwon tenorowy ważący 1750 kg z animowanym, zmechanizowanym Jaquemartem - brązową figurą XIX-wiecznego mieszczanina w cylindrze o wysokości 2,8 metra.

Muzyka karylionu to belgijski kompromis: naprzemiennie grane są dwie melodie ludowe: walońska Où peut-on être mieux (Gdzie możemy być lepsi, autor: André Grétry) i flamandzka et Beiaardlied (autor: Peter Benoit). Począwszy od południa na kwadrans odtwarzany jest fragment utworu, na pół godziny pół utworu, na trzy kwadranse kilka taktów więcej, a na pełną godzinęcały utwór. Ta sama melodia powtarzana jest co dwie godziny.

(Źródło: en.wikipedia.org)

Manneken Pis

"Siusiający chłopiec" (nl. Manneken Pis to rzeźba fontanny z brązu w centrum Brukseli w Belgii, przedstawiająca nagiego małego chłopca oddającego mocz do basenu fontanny. Obecnie jest to jeden z najbardziej znanych symboli Brukseli i Belgii, inspirujący wiele imitacji i podobnych posągów.

Oryginalna nazwa posągu brzmiała Menneke Pis lub Menneke Pis. W rzeczywistości w brabanckim dialekcie brukselskim "een manneke" oznacza małego człowieka, podczas gdy "een menneke" oznacza małego chłopca, choć we współczesnym flamandzkim (lokalna odmiana języka niderlandzkiego ) "menneke" oznacza również małego mężczyznę. Obecnie nazwa Manneken Pis jest oficjalna zarówno w języku francuskim, jak i niderlandzkim.

Najwcześniejszą wzmiankę o istnieniu Manneken Pis można znaleźć w dokumencie administracyjnym z lat 1451–52 dotyczącym wodociągów zasilających brukselskie fontanny. Fontanna od początku odgrywała zasadniczą rolę w dystrybucji wody pitnej. Stał na kolumnie i nalewał wodę do podwójnej prostokątnej misy z kamienia. Jedyne przedstawienia tego pierwszego posągu można znaleźć, bardzo schematycznie, na mapie autorstwa kartografów Georga Brauna i Fransa Hogenberga, na której fontanna wydaje się być zainstalowana bezpośrednio na ulicy, a nie na rogu, jak ma to miejsce dzisiaj. Manneken Pis jest ponownie przedstawiony na obrazie z 1616r. nadworni malarzy Denisa Van Alsloot i Antoona Sallaert, a także na rysunku przygotowawczym do tego obrazu, na którym jest on przebrany za pasterza.

Pierwszy posąg został zastąpiony nową wersją z brązu, zamówioną w 1619r. przez radę miejską Brukseli. Ten 55,5-centymetrowy posąg z brązu został wymyślony przez brabanckiego rzeźbiarza Jérôme'a Duquesnoya Starszego. Prawdopodobnie został odlany i zainstalowany w 1620r. W tym czasie kolumna podtrzymująca posąg oraz podwójna prostokątna misa zbierająca wodę zostały całkowicie przebudowane przez kamieniarza Daniela Raessensa.

W swojej historii Manneken Pis był narażony na wiele niebezpieczeństw. Przetrwał nieuszkodzony bombardowanie Brukseli przez armię francuską w 1695r., ale ponieważ rury zostały uszkodzone, przez pewien czas nie mógł dostarczać wody. Broszura opublikowana w tym samym roku opowiada o tym epizodzie. Ten tekst jest najstarszym świadectwem, że Manneken Pis stał się "przedmiotem chwały cenionym przez wszystkich i znanym na całym świecie". Po raz pierwszy służył jako symbol dla mieszkańców Brukseli. Tradycyjnie mówi się też, że po bombardowaniu ponownie triumfalnie stanął na swoim piedestale. Z tej okazji nad jego głową wyryto następujący fragment z Biblii: "In petra exaltavit me, et nunc exaltavi caput meum super inimicos meos" (Pan postawił mnie na kamiennej podstawie, a teraz wznoszę głowę ponad moich wrogów).

Jak wynika z ryciny Jacobusa Harrewijna z 1697r., fontanna nie znajdowała się już na ulicy, ale we wnęce na rogu ulic i była chroniony bramą. W 1770r. kolumna i podwójna prostokątna misa zniknęły; posąg został wkomponowany w nowy wystrój w postaci kamiennej niszy, wywodzącej się z innej zdemontowanej brukselskiej fontanny. Woda po prostu płynęła przez kratkę w ziemi, którą w XIXw. zastąpiono niecką. W nowej oprawie Manneken Pis sprawia wrażenie mniejszego niż w pierwotnym układzie.

Całość zabezpieczają balustrady, których ostatnia wersja pochodzi z 1851r. Ta ostatnia uniemożliwiała dostęp do wody, spychając fontannę do roli dekoracyjnej i symbolicznej. Mniej więcej w tym samym czasie dotyczyło to również innych fontann w Brukseli, co wynikało z wysiłków włodarzy miasta, które rozpoczęły się w 1855r., aby umożliwić dystrybucję wody pitnej w domach.

Figurka wielokrotnie była przedmiotem kradzieży lub usiłowania kradzieży. Legenda głosi, że posąg został usunięty w 1745r. i znaleziony we flamandzkim mieście Geraardsbergen. Na znak uznania mieszkańcy Brukseli podarowali temu miastu replikę pomnika. W rzeczywistości pierwszej próby kradzieży dokonała w 1747r. stacjonująca w Brukseli grupa francuskich grenadierów. Ludność zbuntowała się przeciwko temu czynowi i zagroziła krwawą zemstą. Aby uspokoić sytuację, król Francji Ludwik XV podarował Manneken Pis dżentelmeńską suknię z brokatu haftowaną złotem. Upoważnił także posąg do noszenia miecza i ozdobił go Krzyżem św. Ludwika.

Posąg został skradziony w 1817r. przez uciekiniera Antoine'a Licasa. Sprawca został surowo ukarany - najpierw był trzymany w dybach przez godzinę na Wielkim Placu, a później skazany na dożywocie na roboty przymusowe. Oryginalna statua została rozbita na jedenaście części podczas tego uprowadzenia i została odrestaurowana przez wyspecjalizowanego spawacza pod nadzorem rzeźbiarza Gillesa-Lamberta Godecharle'a. Kawałki zostały dopasowane i użyte do wykonania formy, w której odlano posąg z brązu. Posąg został następnie przykręcony do nowej podstawy oznaczonej "1620 - REST 1817".

Manneken Pis doświadczył podobnych nieszczęść w XXw. Dwie próby kradzieży miały miejsce w 1955r. i 1957r. Niektóre relacje mówią, że został skradziony w styczniu 1963r. przez studentów antwerpskiego stowarzyszenia studenckiego, którzy "porwali" posąg na pięć dni przed przekazaniem go władzom Antwerpii. Prasa lokalna i międzynarodowa opisała tę historię, przyczyniając się do zbiórki funduszy przekazanych przez uczniów dwóm sierocińcom. Sprawa poszła jednak dalej i identycznie zastąpiła ją dawna odlewnia La Compagnie des Bronzes de Bruxelles, do którego posąg był zakotwiczony za pomocą wzmocnionego mocowania z brązu.

Sprawy były poważniejsze, gdy zniknął w 1965r. Posąg został przez złodzieja złamany i pozostały tylko stopy i kostki. W czerwcu 1966r. antwerpskie pismo "De Post" otrzymało anonimowy telefon z informacją, że "ciało" znajduje się w kanale Charleroi. Został tam znaleziony przez nurków i 27 czerwca przywieziony z powrotem do Brukseli. Ponownie odrestaurowany posąg został osłonięty, a oryginalna wersja jest teraz przechowywana i eksponowana na drugim piętrze Muzeum Miejskiego na Wielkim Placu. W międzyczasie władze Brukseli zamówiły i odlały replikę pomnika. W ten sposób nowy posąg został zainstalowany w miejsce starego i ta wersja do dziś zdobi niszę przy ulicy Dębowej (fr. Rue du Chêne, nl. Eikstraat).

Pod koniec 2018r. technik miejski odkrył, że w misce posągu doszło do wycieku, co doprowadziło do zgłoszonego zużycia 1000-1500 litrów wody dziennie. Wyciek występował przez nieznaną liczbę lat, niezauważony wśród kilkuset obiektów wodnych w Brukseli. Posąg otrzymał tymczasową naprawę w marcu 2019r. z planowanym zainstalowaniem stałego systemu recyrkulacji. Rozwiązanie zostało ogłoszone podczas Tygodnia Wody w Brukseli, podczas którego urzędnicy miejscy powoływali się na sytuację jako motywację do sprawdzenia podobnych problemów w innych fontannach.

Istnieje kilka legend związanych z Manneken Pis, ale najbardziej znana jest ta związana z księciem Godfreyem III z Leuven. W 1142r. wojska tego dwuletniego pana walczyły z wojskami Berthouts, panów Grimbergen w Ransbeke. Aby dodać sobie odwagi, żołnierze umieścili małego lorda w koszu, który zawiesili na dużym dębie z widokiem na pole bitwy. Podczas gdy jego ludzie byli w poważnych tarapatach, mały książę podniósł się z kosza i ze swojej pozycji oddał mocz na żołnierzy Berthouts, którzy ostatecznie przegrali bitwę. Fontanna utrwala pamięć o tym zwycięstwie. Nazwa Ulica Dębowa, na rogu której znajduje się pomnik, nawiązuje do słynnego drzewa.

Inna legenda sugeruje, że w XIVw. Bruksela była oblężona przez obce mocarstwo. Miasto utrzymywało się przez jakiś czas, więc napastnicy wymyślili plan umieszczenia ładunków wybuchowych na murach miejskich. Przypadkiem szpiegował ich mały chłopiec o imieniu Julianske, gdy się przygotowywali. Oddał mocz na płonący lont i w ten sposób uratował miasto.

Inna historia opowiada o bogatym kupcu, który podczas wizyty w mieście z rodziną doprowadził do zaginięcia ukochanego synka. Kupiec pospiesznie sformował grupę poszukiwawczą, która przeszukała wszystkie zakątki miasta, aż w małym ogródku znaleziono radośnie oddającego mocz chłopca. Kupiec w ramach wdzięczności dla mieszkańców, którzy pomogli w poszukiwaniach, zlecił wybudowanie fontanny.

Inna legenda głosi, że mały chłopiec zaginął matce podczas zakupów w centrum miasta. Kobieta, ogarnięta paniką po stracie dziecka, wzywała wszystkich, których spotkała, w tym burmistrza miasta. Rozpoczęły się poszukiwania w całym mieście, a kiedy w końcu dziecko zostało znalezione, oddawało mocz na rogu małej uliczki. Historia była przekazywana z pokolenia na pokolenie, a pomnik został wzniesiony jako hołd dla znanej legendy.

Inna legenda mówi o chłopcu, którego obudził ogień i który był w stanie ugasić go moczem. Ostatecznie pomogło to powstrzymać spalenie królewskiego zamku.

Manneken Pis jest ubierany w kostiumy kilka razy w tygodniu, zgodnie z opublikowanym harmonogramem, który jest wywieszony na balustradach wokół fontanny. Od 1954r. kostiumami zarządza stowarzyszenie non-profit Zakon Przyjaciół Manneken Pis, które każdego roku przegląda setki projektów i wybiera niewielką ich liczbę do produkcji i wykorzystania. Jego garderoba składa się z około tysiąca różnych kostiumów, z których wiele można było wcześniej oglądać na stałej wystawie w Muzeum Miejskim. W lutym 2017r. swoje podwoje otworzyło specjalnie zaprojektowane muzeum przy Ulicy Dębowej 19, zwane Garderobe Manneken Pis.

Chociaż rozprzestrzenianie się kostiumów ma korzenie w XXw., sporadyczne używanie kostiumów datuje się prawie na datę odlania posążka. Najstarszy dowód tradycji ubierania Manneken Pis pochodzi z 1615r. Podczas Ommegang (rodzaj średniowiecznego widowiska, historyczna rekonstrukcja Radosnego Wjazdu cesarza Karola V i jego syna Filipa II do Brukseli w 1549r.), zorganizowanego w tym roku na cześć arcyksiężnej Izabeli, Manneken Pis był ubrany w strój pasterski. Pierwszy strój otrzymał 1 maja 1698r. od namiestnika Niderlandów Austriackich, Maksymiliana II Emanuela Bawarskiego, z okazji uroczystości jednej z gildii brukselskich. Najstarszy kostium prezentowany w Muzeum Miejskim, suknia dżentelmena ofiarowana przez króla Ludwika XV, również pochodzi z XVIIw. Inwentarz z 1756r. wskazuje, że Manneken Pis miał pięć kompletnych kostiumów. W latach 1919-1940 Manneken-Pis otrzymywał co roku jeden nowy strój. Po II wojnie światowej ruch nabrał rozmachu - garderoba powiększała się średnio o 5-15 strojów rocznie, do lat 80. liczba ta wzrosła do 25, obecnie co roku dodawanych jest od 20 do 30 nowych strojów.

Aktualnie Manneken Pis posiada ponad 1000 strojów, które są integralną częścią dziedzictwa miasta Brukseli. Każdy przedmiot jest inwentaryzowany i konserwowany jak dzieło sztuki.

Zmiana kostiumu na figurze to barwna ceremonia, której często towarzyszy muzyka orkiestry dętej. Wiele strojów przedstawia stroje narodowe narodów, których obywatele przyjeżdżają do Brukseli w celach turystycznych; inne to mundury różnych zawodów, zawodów, stowarzyszeń i oddziałów służb cywilnych i wojskowych. Oprócz strojów historycznych w szafie znajdują się również współczesne kostiumy, takie jak Dracula, Myszka Miki czy Święty Mikołaj.

Z okazji trwającego w okresie 2-10 czerwca 2007r. Tygodnia Małopolski figura została ubrana w krakowski strój ludowy. Dla podkreślenia faktu, iż Kraków znalazł się na liście miast rezerwowych, w których mogą odbyć się mecze Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012, figurze dodano miniaturową piłkę.

W przeszłości kostium krojono bez wykroju. Rękawy były wyściełane watą i zakończone rękawiczkami. Dopiero od 1945r. wykrój pozwolił na wykonanie bardziej dopasowanych strojów.

Zakon Przyjaciół Manneken Pis został założony w 1954r. i liczy ponad 150 członków. Celem Zakonu jest ogólne stymulowanie rozwoju kulturalnego, turystycznego, filantropijnego i handlowego Belgii, a w szczególności zachowanie tradycji związanych z Manneken Pis. Zakon jest zawsze obecny podczas uroczystości związanych z prezentacją nowych strojów oraz podczas oficjalnych powitań i rocznic.

Przy niektórych okazjach folklorystycznych Manneken Pis jest podłączany do beczki piwa. Kubki są napełniane piwem płynącym z pomnika i rozdawane przechodniom.

Chociaż najbardziej znany jest brukselski Manneken Pis, inne istnieją w całym kraju, a historycy toczą spór o "palmę starszeństwa" pomiędzy posążkami z Brukseli i Geraardsbergen.

Od XXw. za granicą powstały liczne kopie lub imitacje Manneken Pis, przy czym oficjalne kopie oferowane przez miasto Bruksela znajdują się zaledwie w 2 miastach we Francji, 2 miastach w Japonii oraz w pojedynczych miastach w Monaco, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii.

Manneken Pis to nie jedyny "sikający" posąg w Brukseli. Od 1987r. ma żeński odpowiednik, Jeanneke Pis. 50-centymetrowa rzeźba z brązu przedstawia małą dziewczynkę z krótkimi warkoczykami, kucającą i oddającą mocz na niebiesko-szarym wapieniu. Zasila małą fontannę i jest chroniona przed wandalizmem przez żelazne kraty.

Het Zinneke, czasami nazywana Zinneke Pis, to kolejna rzeźba z brązu, przedstawiająca psa oddającego mocz, jednak nie jest fontanną.

(Źródło: en.wikipedia.org)