Budowa: 1852r.
Chałupa wybudowana została prawdopodobnie na zlecenie rodziny Aschendorf (data budowy wypisana w glinianym tynku na ścianie nadstropowej części szerokiego komina).
Chałupa usytuowana była pierwotnie w chłopskiej zagrodzie o nieregularnej zabudowie, zorientowana elewacją frontową w stronę południową. Zagroda oddalona była o kilkadziesiąt metrów od wiejskiej drogi, oddzielona od niej niewielkim stawem okolonym starodrzewem liściastym.
W 1905r. zagrodę z chałupą odziedziczył Jan Aschendorf. W 1912r. przeprowadzono remont oraz modernizację wnętrza budynku. Istotną nowością było utworzenie oddzielnego pomieszczenia o funkcji kuchni, urządzonego we wnętrzu szerokiego komina (rozebrana została ściana komina od strony tylnej sieni) oraz sieni północnej. Inne modernizacje, to: powiększenie alkierza kosztem powierzchni wielkiej izby oraz dobudowa ceglanej sieni przed tylną ściana budynku (przybudówkę tę rozebrano w 1965r.). W trakcie prac remontowych zniszczone podwaliny w trzech ścianach zewnętrznych (bez ściany zachodniej) zastąpiono ceglaną podmurówką, wprowadzono ceglane filarki w miejsce zniszczonych drewnianych wysokich baz kolumienek we wnęce, wymieniono drzwi w nowo utworzonej kuchni, łącznie z drzwiami zewnętrznymi oraz ułożono ceglane posadzki w sieni frontowej i kuchni.
Gospodarstwo rolne Aschendorfów przejął w 1946r. repatriant z Litwy Józef Urban. W tym czasie należało do niego ok. 16ha gruntów rolnych nad Jeziorem Sobąckim, 2ha lasów oraz niewielki areał łąk i nieużytków. Syn Jana Aschendorfa opuścił Polskę w 1950r.
Z czasem grunty należące dawniej do tego gospodarstwa przejęło PGR w Orlu, utworzone z majątku zajętego przez Skarb Państwa po 1945r.
W 1972r. jedynym użytkowanym był budynek mieszkalny, po stodole pozostał fundament, ceglany budynek inwentarski pozbawiony był dachu, a wozownia zachowała się we fragmentach. W sadzie na zapleczu chałupy pozostały widoczne fundamenty wolnostojącego pieca do pieczenia chleba.
Tego roku chałupę kupiło Muzeum, sprzedającym był Józef Urban.
Jest to wolnostojący budynek z drewna sosnowego ociosanego toporami, podpiwniczony, z dwuspadowym dachem pokrytym strzechą. Okna są dwuskrzydłowe, z okiennicami odtworzonymi na wzór okiennic w drewnianym budynku w Kaliskach k/Kościerzyny.
Wnętrze od frontu mieści dwie izby rozdzielone sienią, którą poprzedza wnęka z kolumienkami, na zapleczu izb są alkierze, a w części środkowej budynku - kuchnia, w której znajduje się trzon kuchenny z cegieł ceramicznych. Wnętrze kuchni doświetla przeszkolona górna część drzwi zewnętrznych oraz małe okienka w miejscach dawnych wnęk kominkowych. Kaflowy piec grzewczy ustawiony jest w linii ściany między pomieszczeniami w zachodniej części chałupy. W izbach i alkierzach podłogi są z desek, w sieni i kuchni ceglane posadzki, we wnęce kamienny bruk.
Budynek usytuowany jest przy granicy dawnej działki należącej kiedyś do Gulgowskich, założycieli Muzeum, częściowo w miejscu, gdzie stała tzw. pralnia. Był to drewniany budynek, w którym przygotowywano do sprzedaży wytwory zespołu hafciarek Teodory Gulgowskiej i w którym ona sama zamieszkała po pożarze we Wdzydzach w 1932r.
We wnętrzach chałupy z Chrztowa jest tematyczna wystawa poświęcona Gulgowskim i wsi Wdzydze.
Wystawa prezentuje dzieło Teodory i Izydora Gulgowskich, którzy w 1906r. urządzili w XVIII-wiecznej gburskiej chałupie wystawę z typowym dla tego czasu wyposażeniem oraz cennymi okazami sztuki ludowej. Tym samym stworzyli oni pierwsze na ziemiach polskich muzeum na wolnym powietrzu. Gulgowscy, bazując na tradycyjnym wzornictwie oraz własnych projektach i umiejętnościach zręcznych rąk wykonawców, stworzyli niepowtarzalną wdzydzką szkołę haftu i plecionkarstwa. Wspólne wyroby małżeństwa oraz wiejskich kobiet i mężczyzn od początku XXw. są symbolem lokalnej twórczości, którą Gulgowscy podnieśli do rangi sztuki. Kontynuacją Ich dzieła jest obecne 22-hektarowe Muzeum ze zbiorem ponad 50 obiektów regionalnego budownictwa, wystawa wnętrz mieszkalnych, sakralnych, gospodarczych i rzemieślniczych oraz kolekcje wyrobów rękodzieła i sztuki ludowej.