Pałac Królewski (fr. Le Palais-Royal) - wbrew swej nazwie - służył jako siedziba monarchy tylko w dwóch krótkich okresach - w czasie dzieciństwa Ludwika XIV oraz przez pierwszy rok rządów Ludwika Filipa I. Wybudowany został w 1poł. XVIIw. dla kardynała Richelieu, który w testamencie zapisał swój Pałac Kardynalski (fr. Palais-Cardinal) Ludwikowi XIII. Po śmierci króla do pałacu przeniosła się regentka Anna Austriaczka ze swymi synami i to właśnie wtedy pałac otrzymał obecną nazwę.

Pałac Królewski miał za to innego mieszkańca, który mocno wpisał się w jego historię. Był nim Filip II Orleański. Nazywany "rozpustnym regentem" organizował w pałacu tzw. "małe kolacje", które w trakcie trwania przekształcały się w orgie. Samo określenie "małe kolacje" należy uznać za zdecydowanie ironiczne, ponieważ założenie było takie, by w czasie kolacji celowo jeść i pić ponad miarę. Jedzenie obficie popijano szampanem, co - jak się później okazało - rozpoczęło we Francji prawdziwą modę na ten trunek. Duża ilość alkoholu sprzyjała rozluźnieniu obyczajów. Wszyscy goście otrzymywali z czasem pasujące do nich przydomki. Swoją kochankę Marie-Madeleine de Parabère Filip II Orleański tytułował więc podczas kolacji jako "moja polędwica" lub "mój udziec jagnięcy". Inny z gości, książę de Brancas, nosił jeszcze mniej wyszukany przydomek - "gejowski Caillette" (caillette to rodzaj wieprzowego klopsika) lub "książę Braquemard" (braquemard to średniowieczny nóż z długim, szerokim ostrzem). Zwieńczeniem wieczoru była orgia, w której uczestniczyli wszyscy goście. Podczas niej rozpustny regent dawał upust swoim potrzebom seksualnym... Tyle mówią mniej lub bardziej oficjalne przekazy. Wielu historyków twierdzi jednak, że spora część z nich była celowo ubarwiana i uzupełniana przez całkowicie zmyślone historie, aby zniechęcić część osób do dość popularnego wówczas Filipa II Orleańskiego.

Zniszczony w czasie Komuny Paryskiej (1871) Pałac Królewski odbudowano w 1875r. z przeznaczeniem na siedzibę urzędów państwowych. Dzisiaj mieści m.in. francuską Radę Stanu (fr. Conseil d'État), Radę Konstytucyjną (fr. Conseil Constitutionnel) i Ministerstwo Kultury (fr. Ministère de La Culture). Połączony jest z francuskim teatrem narodowym, zwanym Komedia Francuska (fr. Comédie-Française) lub po prostu Teatr Francuski (fr. Théâtre-Français).