Mostar, nieformalna stolica Hercegowiny, to wieloetniczne miasto leżące na obu brzegach rzeki Neretwy.

Pierwsze ślady osadnictwa pochodzą z czasów prehistorycznych (neolit). Tereny te zamieszkane były też w czasach rzymskich. W średniowieczu brzegi rzeki Neretwy były tu połączone stałym drewnianym mostem. Po raz pierwszy nazwa Mostar, pochodząca od słowa "mostari" - "strażnicy mostu", pojawia się w tureckim spisie z lat 1468-1469. W XVIw. Turcy założyli tu twierdzę, a w 1566r. dotychczasowy drewniany most został zastąpiony kamiennym, który znany jest jako Stary Most. Po jego obu stronach rozwinęło się miasto, które było tureckim centrum administracyjnym, handlowym i rzemieślniczym w Hercegowinie. W 1875r. wybuchło tu powstanie antytureckie. Po jego upadku miasto przeszło pod panowanie Austro-Węgier (do 1918r.). W tym czasie rozwijała się kultura serbska i serbski ruch narodowy. W Mostarze mieszkało wielu uczonych i literatów. Był to również okres wzrostu ekonomicznego i urbanizacji. Po zakończeniu I wojny światowej Mostar wszedł w skład Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, późniejszej Jugosławii. W czasach socjalistycznych powstało wiele nowych budynków, Stare Miasto zachowało jednak średniowieczny charakter. Jeszcze w latach osiemdziesiątych XXw. niemal bezkonfliktowo żyli tu obok siebie Chorwaci, bośniaccy muzułmanie, Serbowie i inne narodowości. W 1991r. Mostar liczył 126 tys. mieszkańców, był dużym ośrodkiem przemysłowym, gospodarczym i turystycznym. Wydobywano tu węgiel brunatny i boksyty. Na ich podstawie rozwinęła się huta aluminium i przemysł metalurgiczny. Od 1957r. w pobliżu miasta działała hydroelektrownia. Tysiące turystów przyjeżdżało tu podziwiać pozostałości kultury islamskiej.

Od marca 1992r. Mostar znajdował się w granicach niepodległej Bośni i Hercegowiny. Jednak w maju 1992r. rozpętały się bratobójcze walki. W mieście toczyły się najpierw walki Bośniaków i Chorwatów przeciwko Serbom. W jej trakcie zniszczony został zabytkowy sobór Trójcy Świętej z 1873r. Następnie, od maja 1993r., Chorwatów z Bośniakami. Przez 10 miesięcy Chorwaci oblegali wschodnią część miasta, zamieszkaną przez bośniackich muzułmanów. Została ona niemal doszczętnie zniszczona. Zburzono większość zabytków architektury, w tym wszystkie meczety z XVII-XVIIIw.

Zawieszenie broni pomiędzy Chorwatami i Bośniakami podpisano 25 lutego 1994r. Od tego czasu miasto, pod nadzorem międzynarodowym, pozostaje podzielone na dwie niechętne sobie części - bośniacką (muzułmańską) i chorwacką. Jeszcze pięć lat po wojnie miasto nie było bezpieczne. Wciąż dochodziło do utarczek między mieszkańcami obu jego części. Obecnie sytuacja się ustabilizowała. Mostar odzyskuje znaczenie głównego ośrodka politycznego, gospodarczego i kulturowego Hercegowiny. Jego odbudowa i rozbudowa rozpoczęła się zaraz po wojnie, głównie przy pomocy finansowej UNESCO i Unii Europejskiej, zniszczenia i ślady wojny są jednak wciąż wyraźnie widoczne. Systematycznie odradza się przemysł i rzemiosło. Powstały zakłady tytoniowe, spożywcze, metalowe, tekstylne. Mostar jest ośrodkiem handlowym dla pobliskiego regionu rolniczego. Okolica słynie z produkcji doskonałych win. Działa tu port lotniczy, uniwersytet i Muzeum Hercegowiny. Mostar znów zaczynają odwiedzać turyści, otwiera się restauracje i sklepy z pamiątkami. Powoli odbudowuje się zabytki. Odbudowano także mury miejskie z połowy XVIw.

Stary Most (bośn. Stari Most) przez wieki był symbolem pojednania Wschodu z Zachodem - zarówno chrześcijaństwa z islamem, jak i katolickich Chorwatów z prawosławnymi Serbami. Symbol ten celowo zniszczyła chorwacka armia podczas wojny bośniackiej 9 listopada 1993r. Zaraz po wojnie, w 1995r., przy wsparciu UNESCO i Banku Światowego, podjęto odbudowę mostu. Oficjalne otwarcie miało miejsce 23 lipca 2004r. W lipcu 2005r. Stary Most i jego najbliższe otoczenie zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Blisko 30-metrowej długości pojedynczy łuk wznosi się na wysokość ponad 20m nad poziom wody. Z mostu skaczą do płytkiej w tym miejscu rzeki mostarscy chłopcy dla udowodnienia swojej odwagi i męskości. Tradycja ta ma kilkaset lat.

Mostari - Muzeum Starego Mostaru, znajdujące się w Baszcie Tara.

Cejvan-Cehajina džamija - meczet z 1552r.

Koski Mehmed-pašina džamija z 1617r. - jedyny meczet w Mostarze, w którym zachowały się malowidła i dekoracje ścienne.

Džamija Nesuh-age Vučjakovića - meczet z 1564r., w którego bliskim sąsiedztwie podczas wojny bałkańskiej przebiegała linia frontu. Ulica straszy ruinami, a nieliczne pozostałe budynki noszą ślady po kulach.

W Mostarze istnieją trzy domy tureckie, pochodzące z okresu osmańskiego Hercegowiny.

Kajtazova kuća - prawdopodobnie zbudowany pod koniec XVI lub na początku XVIIw. Przechowywane są w nim liczne książki w języku arabskim.

Biščevića kuća został wybudowany w 1635r. i należy do tytułowej rodziny Hida Biščevića. Dom ma dwa dziedzińce. Pierwszym z nich jest "Selamluk", gdzie wstęp mieli wszyscy goście - znani i nieznani, podczas gdy na dziedziniec "Haremluk" mogli wejść tylko znani i zaproszeni. "Haremluk" jest otoczony wysokimi murami z trzech powodów. Pierwszym z nich jest ochrona przed silnymi wiatrami, typowymi dla Mostaru, drugim - w lecie chroni dom przed słońcem, a trzecim i najważniejszym powodem jest ochrona kobiet i ich prywatności. Na dziedzińcu znajduje się również kuchnia i łazienka, które zawsze były oddzielone od domu dla higieny, ale też bezpieczeństwa, ponieważ większość domu jest z drewna, a w przypadku zaprószenia ognia byłyby tylko te pomieszczenia zagrożone.

Dom ma dwa piętra - dolna część jest strefą prywatną, na najwyższym piętrze urządzono muzeum. Zobaczyć tam można rękodzieła, ubiory, przedmioty codziennego użytku tureckiej rodziny.

Muzeum składa się z trzech sypialni. Mała sypialnia przeznaczona była wyłącznie dla małżeństw, ale dom był pierwotnie większy, więc i pokój był znacznie wyższy. W pierwszym dużym pokoju znajduje się "babiniec" - divanhana, pokój letni, bo bez okien i jest czynny nawet w okresie zimowym. Druga sypialnia i najpiękniejszy pokój w domu był pokojem dla mężczyzn. Strop wsparty jest na dwóch filarach o wysokości około 12m. Forma okien oraz kształt dachu wskazują na bogactwo rodziny.

Muslibegovića kuća to kompleks zabytków z II połowy XVIIIw., obejmujący budynek mieszkalny i dwa dziedzińce oraz otaczające mury z bramami wejściowymi i ruchomości, uważany za jeden z najbardziej znaczących przykładów architektury mieszkaniowej osmańskiego okresu w Hercegowinie. Według byłego właściciela budynku, Muhamed Muslibegovic, prace budowlane były prowadzone przez miejscowego człowieka zwanego Janjic, choć rzeźby w drewnie były importowane z innych regionów. Do najcenniejszych eksponatów należą: rękopis "Koranu" z 1855r. i szabla z 1866r. Dziś część budynku służy jako hotel i składa się z dwunastu sypialni. Zalicza się do czołowej dziesiątki miejsc noclegowych na świecie od 2010r.

Karađozbegova džamija - meczet z 1557r., największa świątynia w Mostarze, z bardzo wysokim minaretem, z którego rozciąga się widok na dużą część miasta.

Kujundžiluk - najbardziej znana, klimatyczna uliczka, biegnąca wzdłuż Neretwy od Starego Mostu, na której można kupić wszystko - od tkanin, dywanów, przypraw i pamiątek po broń z ostatniej wojny.

Hadži-Kurtova džamija - meczet.

Kamienny Krzywy Most łączący brzegi rzeki Radobolji.